Płytki na podłodze kładzie się łatwiej niż na ścianach
chociażby dlatego, że się nie zsuwają. Ale choć sprawa wydaje się
prosta, warto się odpowiednio przygotować, by rzeczywiście taka była.
Pierwszy krok to oczywiście wybór rodzaju i wielkości płytek. Jeśli
chodzi o format, przyjęło się, że w łazienkach wielkość płytki
podłogowej często jest taka sama, jak ściennej. Wielkość i rodzaj płytek warunkują z kolei szerokość spoin.
Wybór kleju Rodzaj zaprawy klejącej zależy zarówno od podłoża, jak i rodzaju płytek. Oto kilka przykładów takiego zróżnicowania:
- podłogowa zaprawa klejąca, specjalnie przeznaczona do podłogowych
płytek ceramicznych (o dużym formacie lub silnie profilowanej
powierzchni spodu) do wnętrz (ale i na zewnątrz jest), do stosowania
także w systemie ogrzewanie podłogowe (np. Atlas Plus Mega);
- do dyspozycji są zaprawy uniwersalne, bo klejące wszystko i
wszędzie, przeznaczone do szybkich realizacji oraz do płytek z kamienia
naturalnego – np. marmuru – który nie spowoduje przebarwień na ich
powierzchni (np. Atlas Plus Express, Atlas Plus Biały);
- do przyklejania płytek gresowych służy seria specjalistycznych zapraw (np. Atlas Progres);
- jeżeli efekt ma być niemal natychmiastowy, odpowiedni będzie
szybkowiążący Atlas Mig, w pełni związujący płytki z podłożem nawet w 4
godziny.
Wybór wzoru Przed układaniem płytek, trzeba też
podjąć decyzję, co do sposobu ich układania – na zrąb, prosto czy w karo
(rys. A, B, i C). To pozwoli określić, jaką ilość płytek trzeba będzie
kupić. Przy układaniu prostym na docięcia zużywamy do 10% całkowitej
powierzchni, na zrąb do 13%, a w karo nawet do 15%. Należy więc
uwzględnić straty materiałowe. Na tym etapie jest również czas na
zastanowienie się nad użyciem elementów ozdobnych, tzw. dekorów i
ewentualnym ich wkomponowaniu w plan ułożenia płytek.
Sposób układania płytek: na zrąb (A), prosto (B) i w karo (C).
W łazienkach w kształcie prostokąta, o zachowanych kątach prostych,
płytki najlepiej kleić prosto lub na zrąb, czyli w układzie równoległym
do ścian bocznych. Należy wówczas wyznaczyć dwie prostopadłe linie
bazowe, przebiegające przez środek pomieszczenia (od tego miejsca
rozpoczniemy układanie). Ułatwią nam one odpowiednie umiejscowienie
płytek. Trzeba zwrócić szczególną uwagę na staranne dopasowanie
pierwszej z płytek, układanej w miejscu przecięcia się linii, gdyż już
niewielkie odchylenie może spowodować znaczne przekrzywienie linii styku
na całej długości i szerokości pomieszczenia.
W przypadku
pomieszczenia o kształcie nieregularnym i kątach nieprostopadłych,
korzystniejsze jest ułożenie płytek w karo (skośnie). Ułożenie to
umożliwia pozorną likwidację różnic przy nierównoległych ścianach.
Kierując się zasadą symetrii i umieszczając linie bazowe w środku
pomieszczenia, układanie płytek zacząć należy podobnie, jak w układzie
równoległym. Płytki w układzie karo możemy również ułożyć w sposób
niesymetryczny, przyjmując jedną z linii bazowych jako przekątną,
łączącą przeciwległe rogi pomieszczenia. Sposób ten daje gorszy efekt
estetyczny i burzy harmonię powierzchni podłogi, ale jest łatwiejszy w
realizacji
Pamiętajmy o spoinach Aby uniknąć ewentualnych błędów, dobrze jest przed przystąpieniem do właściwego klejenia rozłożyć płytki na powierzchni podłogi.
Czynność ta nie jest zbyt pracochłonna, a pozwala na korektę błędów (na
sucho), bez strat w materiale. Ważne, by pamiętać o dodaniu grubości
spoin
do wymiaru płytek. Grubość spoiny dobieramy do wielkości
płytki tak, aby nie było wyraźnych dysproporcji. Ogólnie obowiązuje
zasada: im większa płytka, tym większa spoina. Zaprawy do fugowania
dostępne są w wielu kolorach dla fug wąskich (od 1 do 6 mm) oraz w
szerokich (od 4 do 16 mm). Szczególnie łatwe w zastosowaniu są zaprawy
do fugowania w postaci płynnej. Dostępne są także specjalne fugi z
ochroną antybakteryjną, a także koloru (dłużej zachowują intensywną
barwę) – wśród nich są np. fugi brokatowe. W tej grupie wyróżnia się też
dwuskładnikowe fugi epoksydowe, szczególnie odporne na wodę i czynniki
biologiczne, czyli do stosowania w kabinach prysznicowych.
Dylatacje Przy ustaleniu sposobu układania
płytek konieczne jest określenie dylatacji powierzchni. Bez względu na
jej rodzaj przyjmuje się, że powierzchnie dylatowane nie powinny być
większe niż 25-36 m² dla posadzek z ogrzewaniem podłogowym. Listwy
dylatacyjne dobieramy w zależności od rodzaju i ilości występujących
naprężeń.